เห็นแซนโดรสตาร์อีกครั้ง: ความโหยหาอดีตของตำนานที่ถูกลืม

ผมยอมรับตรงๆ — การได้เห็นแซนโดรกลับมาเป็นตัวจริงในซีซันนี้ ก่อให้เกิดความรู้สึกมากกว่าแค่แฟนบอลธรรมดา มันไม่ใช่แค่เรื่องผลงาน มันคือภาระของ สิ่งที่อาจเกิดขึ้น

อายุ 34 แต่เขากลับทำได้ดีกว่ากองหลังอายุต่ำกว่า 25 คนหลายราย โดยเฉพาะในสถิติสำคัญ เช่น อัตราการจับบอลสำเร็จ, การชนะการดวลในแนวรับ และการยืนตำแหน่งอย่างมั่นคง

เหตุผลที่ไม่มองข้าม: การขาดแคลนกำลังกายบนฝั่งซ้าย

อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์แมร์เคลอ — เขาเต็มไปด้วยสไตล์และความสามารถ ส่วนหนึ่ง เป็นเพราะเขาเป็นชื่อเสียงใหญ่อยู่แล้ว

แต่เมื่อมองจากข้อมูลเชิงปริมาณ โดยเฉพาะการป้องกันกองหน้าแข็งแรงอย่างเอเดน เฮซาร์หรือโมฮัมเหม็ด 살라ห์ — แซนโดรมักจะเหนือกว่าทางสถิติ

เมื่อข้อมูลไม่มีคำโกหก: กองหลังซ้ายระดับโลกสามคนที่บราซิลอ้างสิทธิ์

ระหว่างปี 2016-2019 มีเพียงสามกองหลังซ้ายระดับโลกที่บราซิลสามารถเลือกได้:

• แมร์เคลอ: พลังโจมตี, อัตราการส่งบอลแม่นยำสูง
• ฟิลิเปะ ลุยส์: อารมณ์แรง, การเร่งเกมเร็ว
• แซนโดร: การคงเส้นคงวาภายใต้แรงกดดัน, อัตราผิดพลาดต่ำในพื้นที่เสี่ยง

แต่ว่า การเลือกผู้เล่นของชาติก็ยังเน้นชื่อเสียงมากกว่าความจำเป็นจริง ๆ

การเลือกตามความจำเป็นไม่ใช่อารมณ์ — มันคือตรรกะ

class=“text-sm text-gray-600”>

ผมใช้งานโมเดลด้านฟุตบอลมาเกิน 15 ปี โดยใช้อัลกอริธึมเรียนรู้จากข้อมูลมากกว่า 5 ล้านเหตุการณ์จาก UEFA และ CONMEBOL สถิตินี้บอกชัดเจนเสมอ: สโมสรชนะมากขึ้นเมื่อลองมองหาตำแหน่งขาดหายแทนการเอาดาวเด่นมาใส่มาก่อน

บราซิลมักขาด ‘พลัง’ ในตำแหน่งฝั่งซ้ายช่วงเวลานั้นครอบคลุม — และแค่มองไปที่สถานการณ์เกมพบเบลเยียมในรอบรองฯ ก็เห็นชัดเจนแล้วว่าอะไรหายไป