ความคาดหวัง vs ความจริงของอันเชลอตตีกับบราซิล

มาพูดถึงเรื่องสำคัญ: ไม่มีผู้ฝึกสอนคนใด—แม้แต่ผู้ชนะแชมเปียนส์ลีกสามสมัย—สามารถเปลี่ยนแปลง DNA ของทีมชาติได้ภายในสองวัน การเสมอ 1-1 ของบราซิลกับเอกวาดอร์ไม่ได้เกี่ยวกับ tactics ของอันเชลอตตีที่ล้มเหลว แต่เป็นเกี่ยวกับวัตถุดิบที่เขามีอยู่ ในฐานะที่ฉันทำงานกับข้อมูลการเคลื่อนไหวของผู้เล่นสำหรับ ESPN ฉันเห็นแนวโน้มน่ากังวล:

1. การหายไปของ ‘ผู้เล่นรุกแบบครบวงจร’ ทีมชั้นนำสมัยใหม่ (เช่น สเปนใน Euro 2024) ให้ความสำคัญกับผู้เล่นอย่าง Pedri หรือ Yamal—นักเทคนิคที่ครองเกมผ่าน intelligence การครองบอล ไม่ใช่การเลี้ยงบอลอย่างกล้าหาญ เทียบกับวินิซิอุส จูเนียร์ ของบราซิล: เป็นนักเตะที่มีพลังแต่ predictable มักเลือกที่จะเลี้ยงบอลคนเดียวแทนที่จะปล่อยเพื่อนร่วมทีม (ดู turnover นาทีที่ 61) แม้แต่นักเตะดาวรุ่งอย่างเอสเตเวาก็ขาด awareness ของพื้นที่เมื่อเทียบกับ playmakers ชั้นนำของยุโรป

2. ปัญหากองกลาง บราซิลเริ่มด้วย defensive midfielders สามคน—เป็นการเลือกที่ปลอดภัยแต่บอกอะไรหลายอย่าง Bruno Guimarães? คือ Kroos แบบ budget ที่ไม่มีช่วง passing ที่กว้าง Casemiro ทำหน้าที่ anchor ได้ดี แต่เมื่อ progressive passer ที่ดีที่สุดของคุณคือ center-back (Marquinhos) คุณมีปัญหาแล้ว เทียบกับ Rabiot ของฝรั่งเศสหรือ Rodri ของสเปน ที่ผสมผสานระหว่าง destruction และ distribution

3. จุดสว่างทาง tactics อันเชลอตตีได้ปรับเปลี่ยนเล็กน้อย: การส่งบอลแนวตั้งจาก defense เพิ่มขึ้น (แม้ว่า success rate จะต่ำ) และการใช้ Richarlison เป็น battering ram Davide ลูกชายของเขาที่มาเป็นผู้ช่วยผู้ฝึกสอนอาจช่วยแก้ไขปัญหาการขาด structured training ที่เลื่องชื่อของบราซิล—เป็นแสงสว่างเล็ก ๆ

คำตัดสิน: ต้องใช้เวลา

นี่คือแค่การทดสอบเท่านั้น จนกว่าบราซิลจะยอมรับ gap ทางเทคนิคเมื่อเทียบกับยุโรป (ไม่ใช่เรียกตัว veterans แบบ ‘ball-on-fire’ อีกต่อไป) แม้แต่ man-management ที่เลื่องชื่อของอันเชลอตตีก็ไม่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้ ดูการปรับตัวของเขาใน Copa América—แต่ควรลดความคาดหวังลง